شب  آرامی بود،

می روم در ایوان

تا بپرسم از خود:

زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست،

گل لبخندی چید،

هدیه اش داد به من...

خواهرم تکه نانی آورد،

آمد آنجا لب پاشویه نشست.

پدرم دفتر شعری آورد

تکیه بر پشتی داد

شعر زیبایی خواند

و مرا برد به آرامشِ زیبایِ یقین

با خودم میگفتم:

زندگی، راز بزرگیست که در ما جاریست...

زندگی، فاصله آمدن و رفتن ماست...

رود دنیا جاریست...

زندگی ،آبتنی کردن در این رود است...

وقت رفتن به همان عریانی، که به هنگام ورود آمده ایم!

دست ما در کف این رود به دنبال چه میگردد؟؟؟

هیچ...

زندگی وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند...

...

 "سهراب سپهری"

اینکه از دور تماشا کنمت سنگین است

در دلم باشی و حاشا کنمت سنگین است

بعد هر بغض که شاعر بشوی میفهمی

هر کجای غزلم جا کنمت سنگین است

...

هر چه دلم را خالی میکنم،،

دوباره پر میشود از تو ...

چه برکتی دارد

دوست داشتنت..!

"دوست" که باشی

فرقی نمیکند

منطقه زندگی من کجاست

و تو کجایی..؟

سطح تحصیلات من چقدره

و تو چه مدرکی داری؟

دور باشی یا نزدیک...

رفاقت فاصله ها را پر میکند،،

گاه با حرف

گاه با سکوت...

دوست که باشد

فرقی نمیکند

از کدام فصلیم

یا کدام نسل...

رفیق بودن مان

به تمامی نداشته هایمان

می ارزد...

مپرس از من

چرا در پیله ی مهر تو

مَحبوسم؟!

که عشق

از پیله های مرده هم

پروانه میسازد...

جای خالی ات،

مثل کفش سیندرلا،

اندازه ی هیچ یک از

مردم شهر نشد،،،

حتی به زور......!!!

کاش همه میدانستند:

دل بستن به :کلاغی" که دل دارد؛

بهتر است از :طاووسی" که

زیبایی دارد...

←حسین پناهی:

یاد گِرفتم این بار که دستانم یَخ کرد؛

دَستان کسی را نگیرم!

جیب هایم مُطمئن ترند...!!

وفا داری آدم ها رو

"زمان" ثابت میکنه

نه "زبان"

...

زندگی به من آموخت:

که "هیچ چیز"

از "هیچ کس"

بعید نیست !!

این جمله رو هرگز فراموش نکن:

"برای دوستت دارم بعضی ها؛

مرسی هم زیاد است!!"

کاش می شد

انگشت را

تا ته حلق فرو کرد،

و بعضی دلبستگی ها را

یکجا بالا آورد!!

باران که بند بیاید

تازه خاطره ها

شروع میکنند

به چکه کردن!

مهر را بر سر آبان بگذار

"مهربان" میگردد؛

من تو را با همه ی مهر به آبان دادم

مهربان باش که پاییز بهارت گردد....

زندگی زیباست! تماشاییست!

چرا زیبا نمیبینم؟؟

چرا گاهی

به پای اینهمه خوبی نمیشینم؟

چرا باهم نمیخندیم؟

مگر دنیا چه کم دارد؟

ببین این آسمان آبیست؛

ببین دنیای ما آکنده از پاکیست؛

و خوبی تا ابد پاینده میماند...

تو باور کن

همین کافیست...

خدا گر پرده بردارد ز روی کار آدم ها

چه شادی ها خورد برهم

چه بازی ها شود رسوا

یکی خندد ز آبادی

یکی گرید ز بربادی

یکی از جان کند شادی

یکی از دل کند غوغا

چه کاذب ها شود صادق

چه صادق ها شود کاذب

چه عابد ها شود فاسق

چه فاسق ها شود عابد

چه زشتی ها شود رنگین

چه تلخی ها شود شیرین

چه بالا ها رود پایین

چه اسفلها شود علیا

عجب صبری خدا دارد،

که پرده بر نمیدارد...!

خونی چکید و حنجره ی خاک جان گرفت

بغضی شکست و دامن هفت آسمان گرفت

آبی که دست بوس عطش بود شعله زد

آتش سراغ خیمه ی رنگین کمان گرفت

"اسبی ز سمت علقمه آمد" دگر بس است

تیری امام آینه ها را نشان گرفت

مانده است در حکایت این سوگ،شعر من

چندان که جسم سوخت وآتش به جان گرفت

از آخرین شراره چنین میرسد به گوش:

باید تقاص عافیت از کوفیان گرفت...

زندگی وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند؛

شاید این حسرتِ بیهوده که بر دل داری،

شعله ی گرمیِ امیدِ تو را خواهد کشت،،،

زندگی درک همین اکنون است؛

زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است،

که نخواهد آمد...

تو نه در دیروزی، و نه در فردایی،،،

ظرف امروز پر از بودن توست.

شاید این خنده که امروز دریغش کردی،

آخرین فرصت همراهی با امید است....

زندگی یاد غریبی است که در سینه ی خاک،

به جا می ماند...

...

تنهایی که طولانی میشه

معیار دوست داشتن آدمها هم عوض میشه؛

یهو میبینی اون آدم

گلدون شمعدونی گوشه اتاقشو

با کل دنیا هم عوض نمیکنه...!

مگو شرط دوام دوستی،

دوری است...

باور کن

همین یک اشتباه

از آشنا 

بیگانه میسازد...

                    دَردِ بی دَرمــان شِنیــدی؟؟؟

                    حــالِ مَن یَعنــی هَمـین ......

با تو بودن به خدا حس قشنگی است نرو

با تو شب های سیاهم همه رنگی است نرو

تازه دل داشت خودش را به تو عادت میداد

بین دست من و تو معبر تنگی است نرو ...

باید که مهربان بود

باید که عشق ورزید

زیرا که زنده بودن

هرلحظه احتمالیست ...

                  عـیــدتــون مبـــارکــــــ . . . 

                                   :)

تو خود ای خزانه دار بخشش ها

بهترین ها را برایمان مقدر کن . . .

دلتنگت شده ام ...

نمیدانم برای تو ،

یا شاید

برای دیروزهایی

که با تو سرکردم ...

به گمانم

یادت

پنجره ی

احساسم را

میکوبد،،،

چرا که

در دلم

هوای دلتنگی

بپاست . . .

نمیخواستم نبودت

از شمارش انگشتانم

بیشتر شود، ، ،

اما این روزها،

کاری از دستانم

بر نمی آید . . .

اینکه مرتب

خودتو به دیگری یادآوری کنی

تا فراموش نشی

عجیب غم انگیزه...